Такі вось тэатр

Тэатр-студыя юнацкай творчасці працуе ў Нацыянальным цэнтры мастацкай творчасці дзяцей і моладзі (г.Мінск). ТЮТ – адзін са старэйшых аматарскіх тэатральных калектываў Беларусі. Амаль усе выпускнікі ТЮТа атрымалі вышэйшую адукацыю. Яны працуюць мастакамі і выкладчыкамі, філологамі і праграмістамі, рэалізуюць сябе ў іншых прафесіях. Тэатр-студыя не ставіць задач па арыентацыі выхаванцаў на працу ў прафесійным тэатры і кіно. Але жадаючым зрабіць асабістую акцёрскую кар’еру даецца неабходная дапамога пры падрыхтоўцы да паступлення. Некаторыя тютаўцы атрымалі акцёрскую адукацыю і працуюць артыстамі і рэжысёрамі ў Маскве і Мінску. Незалежна ад выбару прафесіі, выпускнікі працягваюць удзельнічаць у жыцці тэатра-студыі і дапамагаюць ТЮТу.

Сёння Тэатр-студыя юнацкай творчасці – гэта каля 100 выхаванцаў, якія займаюцца ў дзевяці навучальных групах рознага узросту і года навучання. Вядзецца выкладанне акцёрскага майстэрства, пластыкі, сцэнічных маўлення і руху. У навучальныя групы прымаюцца ўсе жадаючыя ад 7 да 25 год. Тэатр-студыя развіваецца ў двух скрыжаваных паміж сабой напрамках: навучальным і рэпертуарным. У дзеючым рэпертуары тэатра заўсёды не менш за тры розна-жанравыя спектаклі. У канцы сезона і навучальнага года студыйныя групы паказваюць свае выніковыя тэатральныя кампазіцыі або навучальныя спектаклі.

У ліку апошніх прэм’ер тэатра: «Чамадан бязглуздзіцы» і «Залатая багіня» Л.Петрушэўскай, «Дрэдноўты» Я.Грышкаўца, «Дом, які пабудаваў Свіфт» Г.Горына, другая рэдакцыя «Звычайнага цуду» Я.Шварца, «Сад» па пьесах А.Чэхава і А.Шыпенка.

1967

1983

1991

2000

1967

У 1967 годзе акцёрам Рускага драматычнага тэатра ім. М.Горкага (г.Мінск) Валерыем Пятровічам Марозам быў створаны Мінскі ТЮТ. Вахаванцы В.П.Мароза сёння з’яўляюцца вядучымі акцёрамі, рэжысёрамі тэатра, кіно, тэлебачання ў Рэспубліцы Беларусь і за яе межамі. У 80-я гады В.П.Мароз пачаў працу на кафедры рэжысуры народных свят у Беларускім універсітэце культуры і мастацтваў, стаў яе дацэнтам, здымаўся ў кіно. Нясвіжскі народны тэатр пад кіраўніцтвам В.П.Мароза быў уганараваны звання «Заслужанага калектыву Рэспублікі Беларусь».

21 снежня 2009 года В.П.Мароза не стала.

1983

У сакавіку 1983 года Наталляй Рачкоўскай, выпускніцай тэатральна-мастацкага інстытута, выхаўніцай В.П.Мароза, на школьнай сцэне з навучэнцамі сярэдняй 126-й школы г. Мінска быў пастаўлены спектакль «Клоп» па п’есе У. Маякоўскага. Гэта было новае нараджэнне Тэатра-студыі юнацкай творчасці і вартая заяўка калектыву пра сябе. Станаўленге ТЮТа прахозіла ў працы над казкамі Я. Шварца («Дракон», «Звычайны цуд», «Цень», «Чырвоны каптурок») і п’есамі розных жанраў: вадэвіляў (Э. Лабіш, В. Дунін- Марцінкевіч), палітычнага тэатра (М. Шатроў), псіхалагічнага тэатра (Ж. Ануй). Рэпетыравалі і выступалі на розных пляцоўках: у дзіцячым садку, у кватэрах, у паўсутарэннях, абсталяваных студыйцамі пад тэатральныя пляцоўкі.

Асаблівую ролю ў жыцці ТЮТа адыграла драматургія Аляксея Шыпенкі. У 1989 годзе ў тэатры была пастаўлена яго п’еса «Назіральнік», якая ігралася 10 год. Гэта перарасло ў асабістае знаёмства з аўтарам у 2000 годзе ў Берліне. На дадзены момант Тэатр-студыя юнацкай творчасці – адзіны калектыў у Беларусі, які працуе з драматургіяй Аляксея Шыпенкі.

1991

У 1991 годзе тэатр-студыя атрымала званне «Узорны». Шоў час, станавіліся дарослымі акцёры, «сталеў» рэпертуар, павялічвалася колькасць жадающчых займацца ў тэатры. У студыі ствараюцца рознаўзроставыя навучальныя групы, «старэйшыя» акцёры становяцца выкладчыкамі, павялічваецца колькасць навучальных дысцыплін: пластыка, сцэнічны рух, вакал. Працягваюцца творчыя эксперыменты: пастаноўка канцэрта «І яшчэ раз пра каханне» з урыўкаў «Пінскай шляхты» В. Дуніна-Марцінкевіча, «Жаніцьбы Бальзамінова» А. Н. Астроўскага і «Утаймаванне свавольнай» У. Шэкспіра на мове арыгіналаў, што з’яўлялася падставай пастановачнага замыслу; «Жаніцьбы Фігаро» П. О. Бамаршэ са сцэнамі на французскай мове і выконваннем арый В. А. Моцарта па-італьянску. Ажыццяўляюцца сумесныя праекты: мюзікл «Дождж – гэта казка» у Берлине (з яго пачынаецца кантакт з Германіяй) з моладзевай тэатральнай групай з Берлина пад кіраўніцтвам Ханса Фалькнера і Узорным аркестрам НЦМТДМ пад кіраваннем В. І. Быкава (1994 г.); опера Д. Д. Шастаковіча «Тры пстрычкі» з музычным тэатрам «Казка» і сімфанічным аркестрам пад кіраўніцтвам Г. Г. Аляксандрава (1998 г.); «Гамлет» У. Шэкспіра з рок-этна-гуртом «Плато» (1998 г.).

2000

ТЮТ прымаў удзел у Міжнародных фестывалях: «Крылы Меаціды» (2000, 2003, г. Марыупаль, Украіна), «Галіцкая Мельпамена» (2006, 2009, г. Львоў, Украіна), «Чароўная рампа» і «Тэатральныя сустрэчы» ( 2005, 2007, г. Шальчынінкай, Літва); двойчы ўдзельнічаў у Міжнароднай тэатральнай майстэрні ў замку Трэбніц (2002, 2004, Германія), не адзін раз выязджаў у Берлин і выступаў у межах міжнародных моладзевых праектаў цэнтра «Фуксбаў»; сумесна з Вячяславам Іноземцавым і пластычным тэатрам «ІнЖэст» стаў лаўрэатам у міжнародным кінафестывалі «Распавядзі мне, воблака…», прысвечаным памяці чарнобыльскай трагедиыі (2007, Мінск, Брагін, Парыж); на Адкрытым усеукраінскім фестывалі «Галіцкая Мельпамена» (2006, г. Львоў, Украіна), спектакль «Цень» быў уганараваны Гран-пры.

Наш рэжысёр

Самы лепшы рэжысёр у свеце

Н. Е. Рачковская

Наталля Яўгенаўна Рачкоўская (Авакумава) нарадзілася ў Мінску ў 1959 годзе.

У 1972 прыйшла ў ТЮТ пад кіраўніцтвам Валерыя Пятровіча Мароза.

У 1977 скончыла БДАМ (тады Беларускі дзяржаўны тэатральна-мастацкі інстытут па спецыяльнасці «акцёр тэатра і кіно, акцёр театра лялек». Ужо з трэцяга курса інстытута пачала граць у спектаклях ТЮЗа, у такіх як: «Нахалёнак», «Калі лялькі не спяць» і іншых. Іграла на сцэне Нацыянальнага акадэмічнага драматычнага тэатра імя М.Горкага ў пастаноўцы дыпломнага спектакля Аляксандра Дольнікава (вучань Б.Луцэнка) па п’есе Ж. Ануя «Анцігона».

З 1982 года прыйшла ў ТЮТ новым мастацкім кіраўніком, кім і дагэтуль з’яўляецца.

У 1983 быў пастаўлены першы спектакль Наталлі Яўгенаўны як рэжысёра ТЮТа – «Клоп» па аднайменнай пъесе У. Маякоўскага.

Пабралася шлюбам з Рачкоўскім Валерыем Яўгенавічам (1954-2014), які быў мастаком у Беларускім дзяржаўным акадэмічным музычным тэатры, пасля галоўным мастаком у Мінскім абласным тэатры лялек «Батлейка» і ў Беларускім дзяржаўным тэатры лялек.

Сын Дзмітрый – акцёр, працаваў у тэатрах – Нацыянальным акадэмічным драматычным тэатры імя М.Горкага, тэатры-студыі Кінаакцёра, на дадзены момант акцёр Беларускага дзяржаўнага тэатра лялек.

Дачка Дар’я – фатограф, на дадзены момант пражывае ў Будапешце.